Οι μουργόφιλοι

Όταν έγινα 3 χρονών μου έκαναν δώρο ένα σκωτσέζικο ποιμενικό ή απλά ένα κολλεϊ Collie.Κουταβάκι εκείνο και το μόνο που ήξερε ήταν να τρέχει και χοροπηδάει επάνω μου.Εγώ απ΄την άλλη για ένα περίεργο λόγο να το φοβάμαι.Όσο πιο πολύ στρίγκλιζα τόσο αυτό έπαιζε.Έχω φωτογραφίες που κάθομαι σε μια γωνιά σε απόσταση άμυνας.Όλα άλλαξαν ξαφνικά όταν μια μέρα ξέφυγε απ'το κήπο και το χτύπησε αυτοκίνητο.Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα σοβαρό αλλά μετά απ'αυτό γίναμε αχώριστοι.Έτσι ξεκίνησε η αγάπη μου,το πάθος μου πρώτα για τα σκυλιά και μετά γενικότερα για όλα τα ζώα. 

Ξέρω ανθρώπους που φοβούνται τα σκυλιά επειδή όταν ήταν μικροί ίσως να τους δάγκωσαν ή να τους επιτέθηκαν.Καμιά φορά γελάω να τους βλέπω ενήλικες να αλλάζουν πεζοδρόμιο ακόμα και σε τσιουάουα.Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια φίλη μου πως έμεινε χλωμή και κέρινη όταν είδε ότι είχα ένα κουτάβι,το φιλοξενούσα  για λίγες μέρες σπίτι μου.

Ένας φίλος θύμα κι αυτός μικρός ,έβλεπε σκύλο και χλώμιαζε.Μια όμορφη μέρα όμως του είπαν ή μάλλον τον υποχρέωσαν να αναλάβει ένα κουτάβι.Δεν υπήρχε περίπτωση να πει όχι,δεν υπήρχε λύση....ήταν αυτός και το κουτάβι,τέρμα!Είχε "χρεωθεί" σκύλο!Έπρεπε να ταΐζει και να επιβλέπει το κουτάβι,έναν υπέροχο και υγιή  μούργο δυο μηνών!

Φαντάζομαι πρώτες μέρες σκηνικό,βάζουμε γάντια για να μην  τον ακουμπήσουμε,κρατάμε απόσταση ασφαλείας και αναρωτιόμαστε τι θέλει και μας κοιτάει μ'αυτο το περίεργο και αινιγματικό βλέμμα.Μήπως θέλει να με δαγκώσει;Μήπως πεινάει και μου ορμήξει;Ζούσε το προσωπικό του θρίλερ!

Αυτά τις πρώτες μέρες γιατί μετά τα πάντα άλλαξαν!Είμαι σίγουρη ότι το κουτάβι έτρεχε από πίσω του γιατί καταλάβαινε οτί αυτός ο άνθρωπος δε μισούσε τα ζώα απλά φοβότανε.Τα σκυλιά έχουν δυνατο ένστικτο και νιώθουν τους καλούς ανθρώπους.Έμπλεκε στα πόδια του....μπορεί και να το πάτησε κατά λάθος.Ο μουργάκος εκεί να επιμένει,να δαγκώνει παπούτσια και να τραβάει πατζάκια...ώσπου έγινε η πρώτη μοιραία επαφή!Αξέχαστη!!!!

Αυτό ήταν....επί δυό βδομάδες άκουγα τι έκανε ο μούργος,πόσο έφαγε,πόσο ήπιε,πόσο μεγάλωσε,πόσο κοιμάται,ότι έκανε τα πρώτα εμβόλια (το πρώτο "παιδί",έτσι είναι αυτά),πόσο έπαιξε.Μέχρι που άκουσα και το φοβερό "σε αφήνω τώρα πάω να δω που είναι να παίξω μαζί του"!!!!!

Έφτασε όμως κάποια στιγμή η μέρα του χωρισμού και δεν ξέρω ποιος ήταν πιο στεναχωρημενος ο μούργος ή  ο δίποδος μούργος;"Αχ να έμενα κι άλλο"μου'χε πει.

Πάντως έγινε μια μεγάλη αλλαγή, "ποιος ξέρει ίσως μια μέρα υιοθετήσω ένα" μου πετάει δειλά δειλά.  Έμεινα άφωνη και χαρούμενη.

Και γι'αυτό πιστεύω ότι όσοι έχουν  φοβία με τα σκυλιά υπάρχει ακόμα ελπίδα,έχω αποδείξεις!!!

 Μετά από ένα μήνα οι δυο μούργοι ξανασυναντήθηκαν και αυτή τη φορά υπήρξαν αγκαλιές,χάδια,γαβγίσματα χαράς ποιος ξέρει ίσως και φιλιά! Έχει ένα μικρο πρόβλημα με το φωτογραφικό φακό ο έρμος...ντρέπεται τη δημοσιότητα!Είναι όμως ένα υπέροχο λυκόσκυλο.